Театр - мәдениет ошағы

Театр - мәдениет ошағы, өнер ордасы, адам жанының рухани азығы. Театр арқылы  адам өседі, өнеді, рухани дамиды. Өткен дəуірдің тұрмыс-тіршілігін, мəдениетін, өнерін, барлығын қазіргі заманғы халыққа жеткізуде театрдың алар орны ерекше. Қазіргі жастарды тəрбиелейтін - театр. Себебі, театр - мәдениеттілікке, имандылыққа бастайтын баспалдақ, алтын көпір екені даусыз. Өркениеттілікке, дамыған елдердің қатарына ұмтылған еліміз үшін - халықтың ең алдымен рухы биік, мәдениетті болуы, соған қатысты мәселеде, әсіресе өнер арқылы рухани серпіліс тудыратын театр туралы сауатты болғаны аса қажет. 

Адамды мәдениеттің биігіне жетелейтін өнер ордасына алғаш рет анам алып барған еді. Рухани азықтың қасиетті отауы - театрдың есігін ашқанда, ханның сарайына кіргендей алған әсерім мен таңданысымды жасыра алмадым. Салтанатты түрде безендірілген зал, сахна, әдемі хрустальді шамдар көздің жауын алады. Залдың өзі үй ішінен үй тіккендей, бір бауырмалдық сезім ерекше әсерге бөлейді. Бархат матасымен қапталған орындықтарға көрермендер келіп, жайғасты. Жарық сөндіріліп, жәйменен перде ашыла бастады, ал денемді бір түсініксіз қобалжу-қуану сезімі билеп барады. Алабұртқан сезімді игере алмай отырғанда, ортаға әртістер шықты. Қойылым басталып, барлығын ұмыттым. Өмірде сахнадағы қойылымнан басқа ештеңе жоқ секілді әсерде, ғажайып бір әлемде отырдым. Қойылым персонаждарымен бірге күлдім де жыладым, ғашық болдым, қайғырдым, қуандым. Ары қарай қалай өрбитінін ертерек білгім келіп, тынымсыздана күттім. Уақыттың қалай жылдам өтіп кеткенін де байқамадым. Кенеттен, бақытты және қуанышты сәт, ФИНАЛ! Айнала қайта тірілгендей...

Барлық әртістер сахна төрінде, ал көрермен қауым ду қол шапалақтарымен оларға шабыт беруде, алғыстарын жаудыруда. Үйге қайтқың да келмейді. Сен бір құдды арманшыл, қияли, жоғары әлемде жүрген секілдісің, біраз уақытқа дейін көз алдыңда спектакль эпизодтары қайталана береді. Дәл осы сәтте адамзатқа театрдың қаншалықты қажет екендігін, халқымыздың бүгіні мен болашағындағы театрдың алар орнын ұғынғандаймын. Қайтып бара жатып, төңірегінде ілініп тұрған афишаларға қарап, ішімнен "Мен қайта ораламын" дедім. Бірақ, рухани құлдырағаным болар, уәдемде тұра алмадым. Сан мәрте ниеттенгенмен, сәті түспей жүрді. 

Күні кеше, 8 қыркүйек күні, театрдың атмосферасын қайта сезінуіме, "Абылай ханның арманы" тарихи драмасын тамашалауыма әріптестерім себепші болды. Таңданысымды жасыра алмай, қуанышты көңіл-күймен театрға кіріп бара жатқан оқушыларға сүйсініп қарап тұрдым. Мені мектеп жасында театрға анашым жетектеп алып барса, мектеп директоры Құрманбекова Қарлығаш Жарқынбекқызы 100 баланың театрмен танысуына себепші болып, демеушілік жасады. Театрға келу арқылы өзін басқа бір қырынан тануға, өмірден оқшау еместігін, оның біртұтастығын түсінуге, қоғамның бір бөлшегі екендігін ұғынуға мүмкіндік берді, көркем сөйлеуге, сөз мәнерін білуге, тіл өрнегін көруге септігін тигізді. Қандай керемет десеңізші!  Бір минутқа бұрыла қалсаң, бұзықтығын жасап үлгеретін балалар үнсіз отырып, қойылымды бір деммен тамашалады.

Иә, дәл өзім суреттегендей, тағы да ТАҢЫРҚАУ, ТАМАШАЛАУ, ШЫНАЙЫ СЕЗІМГЕ БЕРІЛУ, ТӘНТІ БОЛУ, ДУ ҚОЛ ШАПАЛАҚ!!!